parang ewan

naiinis ako sa sarili ko. para kong ewan. nagiintay akong imessage nya ko kasi namimiss ko sya. hay..ano ba naman to?

at eto na nga, nagmessage na at ako naman si gaga di makatiis na di sumagot sa kanya..hay..

di ko na alam kung anong gagawin pero parang humihina ung pamigil ko. di ko sya matiis talaga. parang ewan.

a day like today

today has been weird. maybe it's the unfortunate stomach ache that i had or the painful vaccine shot i had that still hurts. but i guess i know why. deep inside i know why, i just can't get myself to admit it but it is screaming way too loud and i can't shut it out.

i miss him. i miss him everyday. every single day.

i wish i could have him for myself. tell him every little thing that i kept locked deep down. i think i could make him happy and he could make me happy too. but this can't be. it will never be.

i'm struggling to accept the fact that none of those things will ever happen but i can't hide that somehow i was hoping against hope that things would change and smile my way.

what am i thinking? who am i kidding?

today has been weird.

a week before v-day

saktong 1 week from now bidang-bida na naman si cupid at ang mga red heart cut-outs, roses and chocolates, at cguradong puno ang mga restaurants at malls ng mga lovers na nagdadate. ako kaya, san ako pupulutin sa araw na un? parang gusto kong mag-leave. ayokong pumasok. malulungkot lang ako, dahil as of the moment ako ay heartbroken. :(

the aftermath: day 5

five days since he left.

first day nya sa new work nya, alam ko kasi magka-chat na naman kami kanina. ang labo lang kasi parang walang nangyari. parang di sya umalis. parang andito lang sya, few cubes away sa area ko. nangungulit pa rin. 

sa totoo lang di ko to ineexpect. kala ko kasi after nya umalis tapos na, as in the end. pero parang hindi naman. anjan pa rin sya. mas lalong nakakainis kasi pano naman ako makakalimot kung lagi pa rin syang anjan?

sandali na lang, ilang buwan na lang kasal na nya. bakit kasi di pa sya manahimik? para matahimik na rin ako. 

cguro parehas kaming di pa rin maka-let go. kasi ako, ayoko man aminin sa sarili ko, pero hindi ko pa rin sya makayang tiisin. automatic na pag nagmessage sya sasagot ako. gaya ng nakasanayan ko. nasanay na kasi kong anjan sya.

hay..ano ba tong gulong napasok ko?

unfair ba ko?

hey, its been three days since you left and somehow your absence has been felt. i've been better but the first few days has been hard. i feared that it would hurt that much and i was right, its that rip-your-inside-and-tear-you-apart kind of pain.

di ko alam kung tama ba na di ako nakipagusap sayo bago ka umalis. ayoko lang kasi makita mo sa mata ko ung mga di ko masabi, naiisip ko pa lang nung last day mo na makikita kitang paalis parang naiiyak na ko. un ba ung walang feelings? malayo un sa akala mo na wala akong nararamdam para sayo. ang totoo parehas lang tayo. nahulog na rin ako. kaso di ko kayang sabihin sayo lahat ng nararamdaman ko. unfair ba ko dahil di ko sinabi sayo?

the aftermath: day 2

2 days after he left.

kamusta na ko?

di na ko naiiyak which is a good sign. nag-message sya kanina, "r u happy?". di ko sinagot. idle ako nung nagmessage sya, sasagutin ko na sana pero nag-offline sya. di ko alam kung bakit nya un tinanong, gusto ko sanang sabihin "are you?".

alam ko na once nagkausap na naman kami, yari na naman ako. may mararamdaman na naman tapos iiyak pagkatapos. parang tanga lang.

alam ko naman na di nya ko pipiliin unless may sabihin ako sa kanya pero wala syang maririnig sakin. wala akong hihingin na kahit ano. bahala syang magdecide sa sarili nya. kung naguguluhan man sya, problema na nya un. naiinis kasi ko may pagka-sigurista sya. gusto nya alam nyang magiging ok kami bago nya ko piliin. pero mahirap din cguro un, kasi marami syang masasaktan, maraming iiwan if ever ako ung piliin nya.

ang sakin lang naman kung di na sya masaya sa kanya sana pagisipan naman nya ng mabuti kung itutuloy pa ung kasal. kawawa naman ung isa. sana kaya nya kong makalimutan kagad para wala ng problema. para ako rin nakakamove-on na ng maayos.

sana maging ok na lahat. gets ko na hindi ako, sya nga, sya na. sana rin tama ung maging desisyon nya. sana.

Kung Hei Fat Choi!

happy chinese new year! tapos na ang year of the tiger, year of the rabbit naman. di naman ako chinese at di rin naman ako gano naniniwala sa feng shui pero di naman masama na sumunod, wala naman mawawala. pero ang post kong to ay walang kinalaman sa chinese new year. nagkataon lang na chinese new year ngaun kaya ganyan ang title.

hmm..panu ko ba sisimulan to..

he left on a jet plane, don't know if he'll be back again..

oo, umalis na sya papunta sa malayo. actually di naman ganun kalayo, few hours away lang naman by plane pero ang masakit papunta na sya sa taong nagmamay-ari sa kanya.

tapos na ung landian portion. ung mga pagpapa-cute. ung kulitan tuwing tanghali pag inaantok na. tapos na. the end. hanggang dun na lang. period. no erase.

sabi ko gagawin ko ung alam kong tama, even if it kills me. at eto na nga, namamatay na ko sa sakit. ang bigat. ang hirap. ganito pala. pambihira naman kasi, nananahimik ako sa sarili kong mundo blissfully unaware of what i'm missing tapos dumating sya. parang bagyo lang, sinira nya lahat ng depensa ko. kaso di pwede talaga eh. masyadong komplikado. maraming masasaktan. ayoko ng ganun. pwede ko naman syang ipaglaban para maging sakin pero di kaya ng konsensya ko. iniisip ko pa lang parang feeling ko ang sama ko na. kung alam ko lang a magiging ganito dapat sa simula pa lang pinutol ko na.

di ko pinangarap na mapasok sa ganitong gulo. pero since andito na, walang ibang magagawa kundi harapin. ginawa ko ung sa tingin kong tama, at sana tama nga. di ko alam kung pagsisisihan ko to balang-araw pero what's done is done.

if i were in a perfect world, ung tipong walang masasaktan sinabi ko na sa kanya lahat ng nararamdaman ko. kung gano sya kahalaga. na ayaw ko syang umalis. na sana ako ung piliin nya. na sana ako na lang..

pero di pwede. di talaga pwede. ayokong mang-gulo. ayokong makasakit. di ko mapapayagan ang sarili kong gawin un.

kaya eto ko ngaun, nagtatype ng mga bagay na di ko nasabi sa kanya at malamang di na to makarating sa kanya kahit kelan. sabi nga nila, what won't kill you would only make you stronger kaya eto ko nagpapaka-strong. kahit ung totoo halos mawasak na ung loob ko sa sakit.

wala akong ibang mapagsabihan kaya dito na lang. i-vent out ko na lahat ng bigat sa loob ko para kahit pano gumaan-gaan ung dala ko.

i will be fine, di pa nga lang sa ngaun pero dadating ung araw na pagtatawanan ko tong moment na to pati tong post na to dahil masyadong madrama. til then, ganito muna. type ko na lang ung mga bagay na di ko masabi, di nagawa.

sana lang di ko to pagsisihan balang-araw. sana maging masaya sila, ung genuine happiness. ung hindi pinilit, di fake. dahil pinili kong saktan ang sarili ko para mag-give way sa plano nilang happily ever after.

sana makaya ko, tingin ko kaya ko naman kaso mejo mahirap.

everything happens for a reason. kung bakit nangyari to, di ko pa alam sa ngaun pero ayos na rin kasi kahit pano naging masaya naman ako. kahit sandali, naging part sya ng buhay ko. he touched my life in a very special way.
sya lang nakagawa nun.

salamat sayo. nakaramdam ako ng ganito. masakit pero ayos na kong makitang masaya ka, just please don't rub it too much baka kasi di ko kayanin.

kung san man ako mapupunta, kung anong susunod na kabanata, tingnan na lang natin. ipinagdadasal ko na sana makaya ko to at alam kong di Nya ko papabayaan.